Nota biográfica

Foi poeta, contista, jornalista e mulher solitária. Escritora durante os anos em que o Estado Novo queria a mulher em casa. Ostracizada pela Revolução de Abril, Natércia Freire acabou por cair num silêncio imerecido. Deixa um legado poético que merece ser (re)descoberto.

Natércia Freire – “Areia”

10.01.2012 | Produção e voz: Luís Gaspar

Areia pisada,
areia dorida,
areia beijada,
areia batida,
areia doirada,
areia estendida,
areia rolada,
rolada na vida.
 
Frescura abraçada
ao mar que se vai,
e os braços crispados
pregados num ai.
E a areia rolada
nos olhos profundos,
e as matas de sombra
ao fundo dos mundosx
 
E o paço de pedra
Erguido no espaço
e as capelas tristes
que perco e abraçox
 
E o sonho do vento,
que gela e que deixa,
e a voz que ergo e calo
e é vida e é queixax
 
Os degraus que subo
e são mais que cem,
e os cisnes vogando
nos lagos de alémx
 
E as estradas brandas
onde correm fontes,
e as moças que sonham
sem verem os montesx
 
E os bancos abertos
aos corpos cansados,
e a chuva da tarde
nos parques molhadosx
 
E os riscos de luz
que bordam o Céu,
e a cortina branca
que ao Sol me escondeux
 
E os quartos alheios
que giram à roda,
e as vozes na estrada
que me tolhem todax
 
E eu dentro de um sonho
suspensa e vibrante
– areia beijada num mar mais distante –
e rica e mais longa,
e presa e mais livre
– sem mal e sem vidax
 
Areia doirada,
areia estendida,
areia rolada,
rolada na vida!

(in Horizonte Fechado, 1942)

Facebooktwittermailby feather